JA 31 lat później

Byłam bardzo żywym dzieckiem. Biegałam, skakałam, ganiałam się z chłopakami, łaziłam po gałęziach wielkiej wiśni i marzyłam o domku na drzewie, bawiłam się w piratów, ale czasami chciałam być kapitanem statku. Pociągało mnie morze, zachwycały łódki, statki, latarnie morskie, plaże i zachody słońca. Godzinami mogłam siedzieć w wodzie albo zbierać muszelki i bursztyny. Już we wczesnym dzieciństwie odkryłam, że lubię spędzać czas sama. Jeździłam z dziadkami na działkę, odwiedzałam na chwilę sąsiadów, a później wypuszczałam się na samodzielne wycieczki. Podziwiałam przyrodę, zbierałam kwiaty, gapiłam się na mrówki i biedronki. Miałam swoje ulubione miejsce – na końcu terenów działkowych była siatka pozbawiona żywopłotu, z idealnym widokiem na pas startowy lotniska na Okęciu. Potrafiłam siedzieć godzinę w krzakach, patrząc na lądujące i startujące samoloty. Wierzyłam, że kiedyś ja też wzbiję się w niebo. Bawiłam się z rodziną mówiąc, że wyjeżdżam i niedługo wrócę. Szłam na spacer, wracałam i opowiadałam – gdzie byłam, jakie przygody mnie spotkały, a na koniec rozdawałam “prezenty”.

Miałam bogatą wyobraźnię i często uciekałam w świat fantazji. Kiedy zostawałam sama w domu, zakradałam się do pokoju mamy i przeglądałam niebieski album CUDA ŚWIATA. Marzyłam, aby kiedyś zobaczyć budowlę, która wyglądała jak zamek zrobiony z mokrego piasku (Sagrada Familia w Barcelonie) i drapacze chmur w Nowym Jorku. Kiedy odwiedzałam dziadków, siadałam na podłodze i przeglądałam wielkie pudło pełne pocztówek z Japonii, USA, Węgier, Szwecji i wielu innych krajów. Były takie kolorowe, pełne zachwycających krajobrazów i miast, a ludzie wyglądali na nich zupełnie inaczej niż ci, których mijałam w drodze z przedszkola. Czasami przeglądałam rozpadający się już Atlas Świata mojego dziadka. Gdy trochę podrosłam, mama zabrała mnie na “Króla Lwa”. Oglądałam go z otwartą buzią – nie miałam pojęcia, że isnieją na świecie takie miejsca i zwierzęta. Do dziś, gdy oglądam tę bajkę i widzę pierwszą scenę, pamiętam tamte emocje.

Lubiłam też gotować. To pewnie dzięki mojej babci Zosi, która zawsze włączała mnie w kuchenne zajęcia, nigdy nie przeganiała. Co tydzień piekła jakieś ciasto według przepisu z magazynów Claudia lub Tina. Lepiłyśmy razem pierogi, doprawiałyśmy farsz z kapusty i grzybów, smażyłyśmy naleśniki i zalewałyśmy owoce galeretką. Od zawsze też lubiłam rysować i pisać. Pierwsze opowiadanie napisałam w szkole podstawowej, potem nawet napisałam krótką książkę o księżniczce i złotej kuli (w 16-stronicowym zeszycie). W liceum na każde wypracowanie poświęcałam kilka godzin. Jeszcze przed maturą założyłam dwa pierwsze blogi – jeden o mnie i moim życiu, a drugi opowiadał całkowicie fikcyjną historię.

Uwielbiałam poznawać nowe miejsca, jeździć z babcią Marysią po Warszawie – do parku, na zmianę warty przy Grobie Nieznanego Źołnierza i na lody do Hortexu. Czas wolny najchętniej spędzałam na podwórku – jeżdżąc na rowerze, zwisając głową w dół z trzepaka i chowając się w kopcach usypanych ze skoszonej trawy. Z koleżankami bawiłyśmy się w podchody, gry miejskie, szukałyśmy Żółwi Ninja w studzienkach ściekowych i zbawiałyśmy ludzkość udając Czarodziejki z Księżyca. Zawsze w ruchu, zawsze w biegu. Uwielbiałam japońskie animacje, bo tyle się w nich działo! Lubiłam książki pełne przygód. Z lektur najbardziej pasował mi “Ten obcy” Ireny Jurgielewiczowej i od czasu do czasu sięgam po nią ponownie.

Miałam fajne dzieciństwo i mocno sprecyzowane zainteresowania, które niewiele się zmieniły przez te wszystkie lata. Charakterek też mam podobny – samodzielny uparciuch ciągle we mnie siedzi. Fascyjnuje mnie to, że tak wcześnie formuje się w nas człowiek, którym w jakimś stopniu zostajemy już na zawsze. Oczywiście nie zawsze, ale bardzo często. Nie chcę dziś myśleć o tym, co będzie (szczególnie, że widzę mnóstwo znaków zapytania), więc zostaję myślami w czasach, gdy byłam małą Agusią i życie było całkowicie pozbawione problemów.

Ps. Przesyłam miliony całusów dla mojej Mamy, która rodziła mnie 18h i zawsze uważała, że w dniu urodzin życzenia też powinny trafiać do rodzicielki. Ma rację. Dziękuję!